سرطان پستان رایج ترین سرطان در میان زنان است و از هر 8 تا 10 زن، یک نفر دچار سرطان پستان می شود. این سرطان یک بیماری به شدت ناهمگن است که به انواع متعددی چون (Lobular carcinoma in situ) LCIS،(Ductal carcinoma in situ) DCIS ، و کارسینوم مهاجم تقسیم می شود. دو ژن BRCA1 و BRCA2 با خطر بالایی همراه بوده و مرتبط با سرطان ارثی پستان هستند. جهش در ژن CHEK2 نیز به بخش عمده ای از سرطان های خانوادگی منجر می شود. آلل های مستعد کننده ژن های دیگر نیز جزء علل نادر سرطان پستان می باشند. بیش از 1000 جهش در BRCA1 و BRCA2 گزارش شده است و امروزه آزمون های مولکولی برای یافتن جهش های این دو ژن استفاده می شوند. جهش در BRCA1 و BRCA موجب عدم ثبات ژنوم می شود که خود به تغییرات در ژن های کلیدی دیگری شامل ژن های سرکوبگر تومور و یا انکوژن ها منجر می شود. این امیدواری وجود دارد که در آینده ای نزدیک، امکان طراحی برنامه های درمانی برای هر فرد وجود داشته باشد. یکی از نامزدهای جدید نشانگرهای تشخیصی و پیش آگهی و هدف های درمانی،miRNAs  به عنوان تنظیم کننده های بیان ژن می باشند. یافتن نقش miRNAs در ایجاد و پیشرفت بدخیمی های انسانی، امکان بهبود راهکارهای فعلی در زمینه تشخیص و درمان بیماران مبتلا به سرطان فراهم آورده است. شناسایی miRNAs جدید، مشخص کردن mRNA هدف آن ها و تعیین اثرات کارکردی آن ها، آگاهی ما را درباره نقش این نشانگرها در ایجاد سرطان به ویژه سرطان پستان بهبود خواهد بخشید و امکانات نوی را برای مداخله های درمانی فراهم خواهد کرد.

زمینه و هدف: امروزه، دیابت شیرین یک چالش عمده برای سلامتی انسان است. سرین/تریونین پروتیین کیناز 4 (STK4) یک تنظیم کننده اصلی مرگ سلول های بتای پانکراس و از دست دادن عملکرد این سلول ها بوده و افزایش فعالیت آن می تواند منجر به دیابت نوع 1 و 2 شود. نقض STK4 منجر به بازیابی سلول های بتای واجد عملکرد و قند خون طبیعی می شود. در مطالعه حاضر، برای اولین بار، از مدل سازی مولکولی جهت کشف مهارکننده قوی علیه STK4 استفاده شده است. مواد و روش ها: در این مطالعه، از میان 51220 مولکول در پایگاه داده ZINC، ما جهت انجام غربالگری مجازی و انتخاب مهارکننده های موثر علیه STK4 از روش داکینگ مولکولی استفاده کردیم. ساختارهای با کمترین انرژی آزاد اتصال، مورد مطالعه دینامیک مولکولی توسط نرم افزار Desmond به مدت 100 نانوثانیه قرار گرفتند. خواص ADME ترکیبات انتخاب شده توسط نرم افزار Qikprop محاسبه شد. یافته ها: غربالگری مجازی نشان داد که ترکیبات با شماره شناسایی ZINC95918625، ZINC85569233، ZINC03874317، ZINC00105086 و ZINC14819359 می تواند به عنوان مهارکننده های STK4 مورد بررسی قرار گیرد. در میان آنها، مولکول ZINC95918625 دارای کمترین انرژی آزاد اتصال بود (11/67-کیلوکالری بر مول). پس از 100 نانوثانیه از دینامیک مولکولی، مولکول ZINC95918625 با ریشه آمینواسیدهای لایزین 59، گلوتامات 73، سیستیین 105، و گلایسین 153 از آنزیم STK4 از طریق پیوند هیدروژنی برهم کنش داد. آنالیز ADME نشان داد که همه پارامترهای فارماکوکینتیکی مولکول ZINC95918625 در دامنه قابل قبول بود. نتیجه گیری: مطالعه ما می تواند اطلاعات باارزشی در مورد مهارکننده های جدید شناسایی شده برای درمان دیابت ارایه دهد. نتایج این مطالعه نشان می دهد که مولکول ZINC95918625 می تواند به عنوان یک مهارکننده جدید آنزیم STK4 در مطالعات تکمیلی مورد استفاده قرار گیرد.

زمینه: سرطان کولورکتال سومین سرطان شایع و دومین علت مرگ و میر در سراسر جهان است. میانگین بقای کلی در بیماران مبتلا به سرطان کولورکتال پیشرفته که قبلا درمان نشده است، اکنون بین 25 تا 30 ماه است. درمان اولیه برای سرطان کولورکتال متاستاتیک شامل، درمان سیستمیک (شیمی درمانی سیتوتوکسیک، درمان بیولوژیک مانند آنتی بادی ها در برابر فاکتورهای رشد سلولی، ایمونوتراپی و ترکیبات آنها است). با توجه به اینکه درمان های معمول تاثیر پذیری کمتری داشته و میزان بقا در این نوع درمان ها پایین می باشد همچنین مطالعات مختلف نشان داده اند که متناسب کردن درمان با ویژگی های مولکولی و پاتولوژیک تومور، بقای کلی را بهبود می بخشد. بنابراین پروفایل ژنومی برای تشخیص انواع سوماتیک مهم است زیرا می تواند درمان های موثر و هدفمند را شناسایی کرده و در نتیجه میزان بهبود و بقا بیماران افزایش یابد. روش ­­­کار: در این مطالعه با بررسی مقالات مختلف در زمینه روش های مختلف درمان سرطان کولورکتال به مرور نقش درمان هدفمند در مدیریت بیماران مبتلا به متاستازهای سرطان کولورکتال و همچنین استراتژی های جدید درمانی پرداخته شد. یافته ها: در حالی که درمان برای سرطان های کولورکتال موضعی به جراحی و شیمی درمانی متکی است، استراتژی های درمانی در زمینه متاستاتیک از طریق توسعه نشانگرهای زیستی برای درمان های هدفمند، مانند مهارکننده های گیرنده فاکتور رشد اپیتلیال و مهارکننده های BRAF سرین/ترئونین-پروتئین کیناز (B-Raf) بهبود یافت. مهارکننده های گیرنده 2 فاکتور رشد اپیدرمی انسانی، مهارکننده های ایمون بازرسی، یا مهارکننده های گیرنده تیروزین نوروتروفیک کیناز. نشانگرهای زیستی پیش بینی کننده برای بیماران سرطان کولورکتال متاستاتیک اکنون شامل جهش های ویروس سارکوم موش صحرایی کرستن و جهش های BRAF، بی ثباتی ریزماهواره و کمبود تعمیر عدم تطابق، تقویت های مهارکننده های گیرنده 2 فاکتور رشد اپیدرمی انسانی و همجوشی های گیرنده تیروزین نوروتروفیک کیناز است. هدف قرار دادن رگزایی، گیرنده عامل رشد اپیدرمی، panitumumab، مهار کننده های وارسی ایمنی، درمان های هدفمند BRAF، درمان هدفمند گیرنده 2 فاکتور رشد اپیدرمی انسانی، هدف قرار دادن RAS، هدف قرار دادن سیستم ایمنی و مهارکننده های TRK می تواند در درمان بهتر و موثرتر سرطان کولورکتال کاربرد داشته باشد. نتیجه گیری: در این بررسی ما بیومارکرهای پیش بینی کننده فعلی برای بیماران سرطان کولورکتال متاستاتیک و درمان هدفمند مرتبط با آن ها را مورد بحث قرار می دهیم، از جمله پارامترهای در حال ظهور برای عوامل ضد گیرنده فاکتور رشد اپیتلیال، مانند سمتی بودن تومور اولیه، مهارکننده های ایمون بازرسی برای بی ثباتی ریزماهواره. تومورهای/تعمیر عدم تطابق، پیشرفت های جدید برای سرطان های جهش یافته با BRAFV600E، درمان های ضد مهارکننده های گیرنده 2 فاکتور رشد اپیدرمی انسانی و مهارکننده های گیرنده تیروزین نوروتروفیک کیناز.

زمینه و هدف: لیشمانیوز به عنوان یک بیماری انگلی ناشی از جنس لیشمانیا درنظر گرفته می شود. عدم درمان بعد از درمان دارویی یکی از مشکلات عمده بیماری لیشمانیوز است. شناسایی پروتیین هدف یک عامل مهم برای دستیابی به توسعه دارو است. از این رو، پروتیین کینازها نقش مهمی در طراحی دارو دارند (مانند، LmxMPK و CRK3). این مطالعه به منظور پیش بینی و ارزیابی ساختار سه بعدی پروتیین E9BJT5 در لیشمانیا و تمایل اتصال آن برای مسدودکننده های مختلف کانال کلسیم انجام شده است. مواد و روش ها: ساختار سه بعدی پروتیین E9BJT5 توسط سرورهایI-TASSER و Procheck، به ترتیب، پیش بینی و ارزیابی گردید. در روش داکینگ مولکولی، فعل وانفعالات مسدودکننده های مختلف کانال کلسیم در مدل پیش بینی شده E9BJT5 با کمک نرم افزار PyRx درAutodock vina بررسی گردید. پس از آن، نتایج تعامل با نرم افزار Chimera مورد تجزیه وتحلیل قرار گرفت، و بنابراین فعل وانفعالات قوی تر شناسایی شد. نتایج: نتایج داکینگ نشان داد که لیدوفلازین و لرکانیدیپین (به ترتیب با مقادیر 3/8-و 6/7-کیلوکالری بر مول) به عنوان داروهای برتر در اتصال به جایگاه فعال پروتیین شناخته می شوند. نتیجه گیری: در این مطالعه، به روش in silico، پروتیینE9BJT5 می تواند هدفی مناسب برای طراحی داروهای جدید دربرابر انگل لیشمانیا باشد. نتایج داکینگ نشان می دهد که دو داروی (لیدوفلازین و لرکانیدیپین) ممکن است به عنوان داروهای بالقوه ضد لیشمانیایی درنظر گرفته شوند. برای ارزیابی تعاملات بین لیگاندها و هدف مطالعات بیشتر توصیه می گردد.

زمینه و اهداف: استفاده از اکسیژن پرفشار، یکی از روش های درمانی در درمان بسیاری از بیماری ها و آسیب ها همچون بیماری ازدست دادن فشار، ترمیم زخم، مسمومیت با منوکسیدکربن، سوختگی های حرارتی و آسیب های سیستم عصبی است. هدف از این مقاله، مروری بر مکانیسم های احتمالی اثربخشی این روش درمانی در آسیب های عصبی با توجه به مطالعات موجود بود. روش بررسی: در این مطالعه مروری، جستجوی مقالات در داده پایگاه های بین المللی با کمک کلید واژه های اکسیژن پرفشار، آسیب عصبی، ضایعه نخاعی، آسیب تروماتیک مغزی و درد نوروپاتیک، با تاکید بر مکانیسم های حفاظت عصبی ناشی از اکسیژن پرفشار، در بازه زمانی 2000 تا 2018 انجام گرفت. یافته ها: اثرات مفید اکسیژن پرفشار می تواند با چند فعالیت بیولوژیکی آن مانند اثرات آنتی اکسیداتیو، ضد التهابی و آنتی آپوپتوزی مرتبط باشد. با وجود این، مکانیسم های مسیول آن هنوز به طور کامل شناسایی نشده که نیازمند بررسی و مطالعات بیشتر است. نتیجه گیری: از آنجایی که نقایص عصبی ایجاد شده به دنبال آسیب سیستم عصبی احتمالا ناشی از التهاب، استرس اکسیداتیو و آپوپتوز هستند، به نظر می رسد اکسیژن پرفشار می تواند به عنوان یک روش موثر در درمان آسیب های عصبی در نظر گرفته شود.

زمینه: علیرغم استفاده بسیاری از پزشکان از انواع داروهای ضدانعقاد از جمله هپارین استاندارد (UFH) و هپارین/ هپارینوییدهای با وزن مولکولی پایین (LMWH) در درمان فوری یا تاخیری بیماران متبلا به سکته ایسکمیک حاد، کارآیی این درمان از جهات مختلف هنوز به اثبات نرسیده است. با توجه به شیوع روزافزون استفاده از این داروها، ارزیابی اثربخشی، مزایا و خطرات استفاده از انواع هپارینها در درمان سکته ایسکمیک حاد از اهمیت بسزایی برخوردار است.روشها: کارآزمایی های بالینی تصادفی شده، متاآنالیزها، مقالات اصلی، مرورهای سیستماتیک و مقالات مروری موجود در MEDLINE و EMBASE (2003-(1997 گردآوری شده و بر این اساس درمان از جنبه های مختلف مورد بررسی قرار گرفته است.یافته ها: در پیگیریهای کوتاه و بلند مدت، تجویز هپارین LMVVH موجب کاهش قابل توجهی در میزان مرگ و میر، پیشرفت سکته مغزی و خطر عود زودرس آن نمی شوند. همچنین بر پایه مطالعات گوناگون، تجویز این داروها در نهایت موجب بهبود قابل توجهی در وضعیت بالینی و عملکردی بیماران نمیگردند. اگرچه بررسیها نشان میدهند که استفاده از هپارین زیرجلدی و نیزLMVVH ، به میزان قابل توجهی احتمال ترومبوز ورید عمقی (DVT) و آمبولی شریان پولمونر (PE) را کاهش می دهد، روشن شده است که این داروها، خطر خونریزیهای داخل و خارج جمجمه ای را به طور معنی داری افزایش می دهند. همچنین هیچ مدرک مستند و معتبری دال بر مفید بودن تجویز فوری آنتی کواگولانها (به ویژه تزریق وریدی و دوزهای بالای آنها) در هیچکدام از انواع خاص سکته مغزی وجود ندارد.نتیجه گیری: استفاده ازهپارین استاندارد (UFH) و هپارینها/ هپارینوییدهای با وزن مولکولی پایین (LMVVH) به ویژه در 24 تا 48 ساعت اولیه در اکثریت قریب به اتفاق موارد و انواع سکته مغزی توصیه نمی شود. تجویز زیرجلدی UFH و LMWH در پیشگیری از DVT و PE در بیماران پرخطر، موثر است و در عین حال خطر خونریزیهای سیستمیک و داخل جمجمه ای را افزایش می دهد. درمان فوری با آنتی کواگولانها در هیچیک از انواع سکته مغزی، اندیکاسیون اثبات شده ندارد.

مایکوباکتریوم ها، باکتری های اسید فاست حاوی مایکولیک اسید با درصد گوانین و سیتوزین 71-61 مول درصد می باشند. مایکوباکتریوم ها بر اساس ویژگی های رشد به دو گروه: سریع الرشد و کندرشد تقسیم بندی می شوند. بر اساس تولید رنگدانه به سه زیر گروه فوتوکروموژن، اسکوتوکروموژن و نان کروموژن طبقه بندی می شوند. پاتوژن های انسانی (مایکوباکتریوم توبرکلوزیس و لپره) و گونه های ساپروفیت محیطی در جنس مایکوباکتریوم وجود دارند. عفونت های مایکوباکتریومی، بیماری ریوی تا انواع عفونت های بافت های پوستی، استخوانی، غدد لنفی و بیماری های منتشر را شامل می شوند. افراد دارای نقص ایمنی حساسیت بالایی در برابر عفونت مایکوباکتریوم های غیر سلی دارند. رنگ آمیزی اسید فست، انواع تست های بیوشیمیایی و تجزیه و تحلیل مایکولیک اسید و اسید های چرب برای تشخیص مایکوباکتریوم ها استفاده می شود. تست های مولکولی از قبیل انواع PCR، تست های هیبریدازیسیون و سکانسینگ ژن های خانه دار برای تایید تشخیص مایکوباکتریوم ها استفاده میگردند. مایکوباکتریوم های کند رشد به طور معمول با دارو های کلاریتروماسین، ریفابوتین، سیپروفلوکساسین، ریفامپین و اتامبوتول درمان می شوند؛ در حالیکه برای مایکوباکتریوم های سریع الرشد ماکرولید ها، سفالوسپورین ها و فلوئوروکوئینولون ها تجویز می شوند. برای تعیین حساسیت دارویی مایکوباکتریوم توبرکلوزیس روش های تناسبی (Proportional method) استفاده می شود. همچنین برای مایکوباکتریوم های سریع الرشد روش های دیسک دیفوژن، دیسک الوشن و براث میکرودیلوشن و برای مایکوباکتریوم های کند رشد روش های رادیومتریک و براث میکرودیلوشن مناسبترین روش های تعیین حساسیت دارویی می باشند. روش های مولکولی نظیر: PCR single-strand conformational polymorphism، Sequencing، PCR-RFLP و Multiplex-PCR برای تعیین حساسیت دارویی استفاده می شوند. با توجه به اهمیت مایکوباکتریوم های غیرسلی و مقاومت های آنتی بیوتیکی این باکتری ها آزمایشگاه های تشخیص طبی و تیم درمان می بایست به عفونت های مایکوباکتریوم های محیطی در بیماران واجد شرایط خاص توجه داشته باشند.

گیرنده های فعال شده با تکثیرکنندة پراکسی زوم (PPARs: Peroxisome proliferator-activated receptors)، به ابرخانوادة گیرندة هسته ای هورمون تعلق دارند و پس از اتصال لیگاند طبیعی یا مصنوعی و تشکیل هترودایمر با گیرنده های رتینوئیک X (RXR: Retinoic X receptors)، به عنوان فاکتورهای رونویسی عمل می کنند. آنها رونویسی از ژن ها را آغاز می کنند تا متابولیسم لیپید و کربوهیدرات را با وضعیت تکثیر و تمایز سلول هماهنگ کنند. اسیدهای چرب و مشتقات آنها، لیگاندهای طبیعی هستند. تاکنون سه نوع PPAR شناسایی شده است: PPARα، PPARγ و PPARβ/δ. برای هریک از این سه زیرگروه، آگونیست و آنتاگونیست های دارویی تولید شده است. علاوه براین، آگونیست های همگانی(Panagonists) نیز برای هدف قراردادن ترکیبی این زیرگروه ها طراحی شده اند تا عوارض جانبی داروها کاهش یابد. PPARs، هومئوستاز انرژی در سلول ها کنترل می کنند. به علاوه، در سلول های ایمنی نیز بیان می شوند و نقش مهمی در تمایز و سرنوشت آنها دارند. با توجه به تأثیر فعالیت PPARs بر عملکرد سلول های ایمنی ذاتی و تطبیقی و همچنین، نقش آنها در بیماری های مرتبط با سیستم ایمنی، می توان با هدف قراردادن این فاکتورهای رونویسی، برخی از بیماری ها را نظیر سندرم آنتی فسفولیپید، التهاب کبد، میوکاردیت، بیماری های تخریب کنندة سیستم عصبی، پسوریازیس، آسم، بیماری التهابی روده، التهاب کلیه، اترواسکلروز درمان کرد. علاوه براین، به دلیل اهمیت نقش PPARها در تنظیم متابولیسم بافت ها، چند مورد از آن ها مورد بررسی قرار گرفتند.